Een team van Swolladies heeft dit jaar meegedaan aan de Homeride; het team bestond uit Jeannette vdV, Jeannette M, Gerharda, Cleo, Ria, Veronie, Yvonne, Welmoed, Janneke, Janke en Anja.

Voor ons allen was Homeride 2017 een fantastische en onvergetelijke ervaring. We hebben zon, regen en wind gehad; we zijn onszelf tegengekomen, we hebben gehuild, we hebben enorm gelachen, we hebben elkaar weer opgemonterd en zijn weer doorgegaan. We hebben met elkaar hele mooie momenten beleefd en we hebben het met elkaar en in het bijzonder voor het RonaldMcDonald Kinderfonds en voor het RonaldMcDonaldHuis Zwolle gedaan. Met als motto: OPGEVEN IS GEEN OPTIE!

Onze gehele opbrengst was € 12.191,34 Per team gaat een basisbedrag van € 4.500 naar het landelijke Kinderfonds; wij mochten zelf bepalen naar welk huis onze opbrengst zou gaan. Voor ons was dat uiteraard het RonaldMcDonaldHuis Zwolle. Op 7 september jl. hebben wij € 7.691,34 overhandigd aan Lianne, manager van het RonaldMcDonaldHuis Zwolle.

Voordat we het geld overhandigden, zaten we weer in dezelfde ruimte waar we negen maand ervoor een presentatie kregen van Petra van der Veer en Karin Cramer van het Kinderfonds over ‘wat en waarom Homeride’ van het RonaldMcDonald Kinderfonds. Petra als Swollady én ervaren Homeriderijder wist uit eigen ervaring te vertellen hoe het was om dit te doen. Homeride is 500 km fietsen, dag en nacht; de meeste teams fietsen in estafette: splitsen de groep in 2 teams. Zo fietst ieder team minimaal 250 km. De gehele route was hierop ingedeeld: er waren 5 checkpoints en start/finish waren in Utrecht. Dus ieder van ons heeft 3 etappes gereden, met uitzondering van Veronie die ook de laatste, voor haar de 4^e etappe heeft gefietst.

En natuurlijk ook waarom wij die uitdaging aangingen: voor de ouders waarvan een kind in het ziekenhuis ligt. De warmte en opvang die hier in het Zwolse RonaldMcDonaldHuis aan deze ouders wordt geboden door Lianne, Petra en hun team => dáár wilden we het voor doen!

In december 2016 zaten we er met 6 meiden, waaronder enkele mtb-sters. Hoe doen we dat? Een race-team en een mtb-team? Het was zoeken, en hoe komen we aan 10 dames die de Homeride mee wilden fietsen en niet op vakantie waren. En niet onbelangrijk: hoe krijgen we ons startgeld van € 7.000 bij elkaar? Dat waren nog een paar pittige opgaves. Enkele mtb-sters hakten de knoop al snel door: Jeannette en later Cleo hebben vanuit de mtb de (tijdelijke) switch gemaakt naar de racefiets; anderen haakten toch af. En ja! Met ons enthousiasme werd het stel al gauw compleet en hadden we 10, mogelijk zelfs 11 fietsende dames. We gingen ons inschrijven en waren het tweede damesteam dat zich had aangemeld.

Dan het startgeld van € 7.000: hoe gaan we dat doen, hoe pakken we dat aan. Hele families werden gepord een bijdrage te leveren; acties werden op touw gezet en verdere ideeën ontvouwd. We gingen kaarsjes inpakken en verkopen, knieperties bakken en verkopen (waar we een hartjestrui-nominatie voor kregen) en hielden een verloting bij de nieuwjaarsreceptie met prijzen die we met onze charmes bij de Zwolse detailhandel lospeuterden. Later kwamen daar nog een paar spinningmarathons bij, een clinic met ex-profwielrenster Loes Gunnewijk, introduceerden we het sponsorshirt en ontstonden andere spontane acties om geld bij elkaar te krijgen en werd voor ons een heuse TwenteRide van 180 km georganiseerd.

Het bijzondere van deze groep was dat eenieder gewoon deed waar die goed in was en zo vulden we elkaar prima aan; al snel werd duidelijk dat we samen een fantastisch team vormden. Tuurlijk, er waren ook best wel tegenslagen, dipjes, was er twijfel of kwamen er blessures, maar met de steun naar elkaar kwam het steeds weer goed.

In april hadden we onze gewenste opbrengst van € 7.000 bereikt; dit hadden we ons ook als doel gesteld, maar om het dan nog zover te krijgen was wel wat voor nodig. Vanaf nu konden we meer de fiets op en gingen we kilometers maken en afstanden fietsen. Onder meer de Holland Classic in Arnhem, de Peperbustocht, Homeride-tocht en gingen enkelen van ons mee met het buitenlandweekend. We hebben zelfs nog een heuse nightride geoefend; waarbij we midden in de zwoele nacht zowaar op een Zwols terras uitkwamen. En natuurlijk deden we mee met de 180 km TwenteRide die speciaal voor ons werd georganiseerd. Zo zijn er door ons samen vele duizenden trainingskilometers afgelegd!

Onze voorbereidingen zaten erop en het echte werk kon beginnen. Naast ons 11-tal fietsers hadden we de nodige begeleiders, gesponsorde auto’s waarmee wij en de fietsen naar een volgend checkpoint werden gebracht of voor het geval we pech zouden hebben of erger, dat we snel hulp in de nabijheid hadden. 

Langzaamaan kwam het laatste weekend van juni in zicht. De zaterdagochtend voor vertrek van Zwolle naar Utrecht stond de spanning op onze gezichten af te lezen. Voor ons allen was dit evenement de eerste keer. Nog een paar aanpassingen, instructies; de laatste informatie werd gedeeld. Auto’s werden ingepakt en we gingen op weg naar Utrecht, naar het Domplein.

Zaterdag om 12.00 uur was de start; die ging per startvak. Het startsein door Yvon Jaspers en Leontien van Moorsel. Om ca 12.10 uur was het onze beurt te vertrekken. Met het gehele team zijn we gestart, de ene helft fietste maar een paar kilometers en ging terug naar de auto’s om op weg te gaan naar het eerste checkpoint in Zwolle, het Deltion College.

De eerste etappe was goed te doen: wind in de rug en een zo nu en dan wat regen, dat mocht de pret niet drukken. Eigenlijk een gewoon Swolland-ritje met daarbij de adrenaline van de spanning en de enthousiaste aanmoedigingen langs de route. Vanaf de Kamperweg zijn we gezamenlijk naar het Deltion gefietst; een kippenvel moment was de binnenkomst daar. Wat een ontvangst! Daar voegden zich Loes S, Wim H en Monique als gastfietsers bij ons. De tweede etappe van Zwolle naar Nijmegen was nat, heel nat. Tussen Hattem en Heerde raakten we helaas Wim H al kwijt vanwege een tweede lekke band. Die hield het toen voor gezien. Bij Arnhem kreeg Yvonne een lekke band; gelukkig hadden we Monique, onze gast-fietster: een kei in het band-verwisselen. Van Nijmegen ging de derde etappe de nacht in en eindigde in Tilburg, bij het Willem II stadion. Hier vierden we met z’n allen een klein feestje omdat Cleo jarig was (wat zij met haar team onderweg middernacht ook al had gedaan). De vierde etappe ging naar Rotterdam. We hoopten een prachtige zonsopkomst te zien op de Erasmusbrug. Helaas zagen we alleen maar water, water en nog eens water. Even buiten Tilburg was het begonnen te regenen, was het koud en bleef het regenen. Dit was een behoorlijke beproeving, we kwamen erdoor te zitten, geen slaap, de kou, de wind en de regen die niet meer ophield. Een Moerdijkbrug waar geen eind aan leek te komen met ook nog het kolkende water onder ons. Zo nu en dan een tunnel of viaduct waar we even iets aten of dronken. We zagen steeds minder fietsers, en als we al fietsers zaten, bleven die achter ons fietsen. Maar eindelijk was daar dan toch de Erasmusbrug, weliswaar in de regen, maar toch, wat een opluchting! We werden warm onthaald. Op naar de douches en energie inladen voor de laatste etappe. De vijfde etappe ging naar Bennebroek, Linnaeushof. Volgens menigeen was dit ook een heel zware route. Een enkeling van ons had enthousiast aangegeven mogelijk wel een vierde etappe te willen fietsen; voor een aantal zou dat deze etappe zijn. Bij nader inzien werd dat toch maar niet gedaan omdat ook deze etappe best pittig was. Het was intussen licht geworden en het regenen nagenoeg opgehouden. Wat de hindernissen tijdens deze etappe waren, was het late (of vroege) uitgaanspubliek. Fietsen die midden op straat waren gestald, veel kapot glaswerk op de fietspaden en niet te vergeten de enthousiaste en meestal verbaasde, niet te nuchtere mens die in alle vroegte zo’n klein peletonnetje voorbij ziet schieten. Gelukkig werd deze etappe zonder ongelukken en zonder lekke banden volbracht. Bij de Linneashof zat de andere helft van de groep aan het ontbijt en een plan te beramen hoe Cleo op een ludieke wijze in het zonnetje te zetten. Dat vond Robert ten Brink ook een heel leuk idee en gaf meteen zijn medewerking. Cleo heeft dat geweten en alle aanwezigen hebben hiervan kunnen meegenieten. Voor Cleo werd het haar meest bijzondere verjaardag ooit, zei ze. Er was nog een laatste etappe te gaan: naar Utrecht, de finish op het Domplein. Met Veronie in onze gelederen waren we zes-vrouwsterk en trokken we er best aan. Zodanig dat menig (heren) team bedacht om zich maar bij ons aan te sluiten. Zelfs de tempowisselingen van Welmoed hadden geen succes. De groep werd steeds groter doordat ook teams waarbij de navigatie het niet meer deed (batterijen leeg) zich bij ons aansloten. Enkele kilometers voor Utrecht zijn we als Swolladies-groep gezamenlijk naar de finish gefietst. Na een poosje gewacht te hebben konden we met muziek van Typhoon het podium opfietsen. Weer kippenvel! Wat een mooi onthaal was dat. Daarna champagne en foto’s. En wat waren we moe, vreselijk moe, maar o zo blij en gelukkig dat we het met elkaar hebben gedaan. Fantastisch!! Er was familie, er waren vrienden en ook de wens zo snel mogelijk weer terug naar Zwolle, douchen en ons bed in.

Zonder het enthousiasme van de hele groep, niet alleen de fietsers, maar zeker ook van onze begeleiders hadden we dit misschien niet voor elkaar gekregen. De lol die we hebben gehad en met ons enthousiasme en de bijdrage van onze sponsoren hebben we – vinden wij – een boven verwachting mooie opbrengst bij elkaar weten te krijgen.

Onze gehele opbrengst was € 12.191,34 Een heel mooi bedrag!

Homeride 2017 was een fantastische ervaring. We hebben zon, regen en wind gehad; we zijn onszelf tegengekomen, we hebben gehuild, we hebben enorm gelachen, we hebben elkaar weer opgemonterd en zijn weer doorgegaan. We hebben met elkaar hele mooie momenten beleefd en we hebben dit met elkaar en in het bijzonder voor het RonaldMcDonald Kinderfonds en voor het RonaldMcDonaldHuis Zwolle gedaan. Met als motto: OPGEVEN IS GEEN OPTIE!

Voor foto's van deze onvergetelijke ervaring: Klik hier!